جریان شناسی ادبیات داستانی با تکیه بر رمانهای فارسی پس از انقلاب (1390-1358)

چکیده: رمان به عنوان اصلی ترین ژانر ادبی حاکم بر عصر معاصر اهمیتی فوق العاده در بازنمایی و بازشناسی جریانهای فکری جامعه دارد. تناسب این نوع ادبی پویا با تحولات بنیادین عصر و انعطاف پذیری آن در مقابل تغییرات گسترده و سریع عصر حاضر آن را بهترین ظرف بازتاب گفتمانهای اجتماعی قرار داده است. نظر به اهمیت بازشناسی جریانهای فکری-ادبی در آشنایی با گفتمانهای غالب و یا حاشیه ای در جامعه ایرانی، این پایان نامه به شیوه توصیفی-تحلیلی و با رویکرد مقایسه ای می کوشد با کمک رهیافتهای دانش و شگرد نشانه-معنا شناسی با تکیه بر عنوانها و توجه به موضوعات رمانهای پس از انقلاب مهمترین جریانهای فکری-ادبی و گفتمانهای ناظر بر آنها را کشف، طبقه بندی و تحلیل کند. نظر به نتیجه این پژوهش، رمانهای ایرانی پس از انقلاب با شیبی قابل تأمل از گفتمانهای بومی و سنتی بناشده بر آموزه های دینی و عقیدتی حاصل از انقلاب اسلامی و دفاع مقدس به سوی گفتمانهای غیر بومی با بن مایه های فکری مدرنیسم، پست مدرنیسم، فمنیسم و گفتمان رمانتیک عامه پسندانه در جریان هستند. واژگان کلیدی: جریان شناسی، رمانهای فارسی، عنوان شناسی، نشانه-معنا شناسی.